Een jarenlang gekoesterde wens: gitaar leren spelen.
Met die vraag kwam ik in het najaar van 2015 bij Frans.
Lukt dat nog, op m’n 56e? Tuurlijk, zei Frans.

Het begin van een interessante ‘reis’.
Ik wist niets van vierkwartsmaten, akkoorden, ritmes noch slagjes. Kon geen noot lezen.

Maakt allemaal niet uit: Frans heeft mij met waar engelengeduld de beginselen van het gitaarspelen bijgebracht.
Het gehakkel met ‘Mieke heeft een lammetje’, de G-snaar, akkoordenschema’s, het uitleggen van de pizza-punt met 4/4 enz, misslagen, oefenen, proberen, doorspelen, leren luisteren, snelheid opvoeren – het heeft allemaal zin gehad, stukje bij beetje maak ik het me eigen.
De ene keer moedigt Frans me aan, een andere keer daagt hij me uit, prikkelt me om verder te komen – hij verdiept zich in wat je kan en schat in wat je nodig hebt om verder te komen. En dat met zo’n groot aantal, maar vooral uiteenlopende leerlingen. Niet alleen in leeftijd, maar zeker ook in aanleg en karakter.
En al zeg ik voor de tig-zoveelste keer, nee, sorry, ik snap het niet (ik ben een ‘langzame leerling’) … Frans scheurt een vers vel van z’n blok en legt het onvermoeibaar nog een keer uit.

Afwisseling is ook een vast onderdeel. Niet te lang op 1 ding blijven hangen, andere keer weer verder. Zo blijft het fris en gevarieerd.
En zo is het leren gitaarspelen tot een wekelijks ‘feestje’ geworden – tijd voor mezelf in een druk, werkend bestaan.
En ik maak vorderingen: vorig jaar een aantal Griekse liedjes ingestudeerd; dit jaar een aantal Nederlandse ‘gouwe ouwen’.
Wat is het leuk om ‘Brandend Zand’ te kunnen spelen en zingen, ‘24 Rozen’ of ‘Love Me Tender’.

Geen tijd? Sta gewoon wat vroeger op.
En bel met Frans
Linda Seewald